एमपी सुब्बा

डान्सर हुँदै ग्ल्यामरस फोटो पत्रकार बनेका दीपेश राजथारुको दिनचर्या पछिल्लो समय निकै व्यस्त छ । त्यसैले उमेरले ३८ टेक्दासमेत उनी घरजम गर्ने सुरुमा छैनन् । भन्छन्, ‘अहिले त निकै व्यस्त छु । यस्तो व्यस्ततामा बिहे गरेर श्रीमतीका लागि समय निकाल्न सकिँदैन । तर, ४० पुगेपछि भने पक्कै बिहे गर्छु ।’ पुरुषले ४० को उमेरमा बिहे गर्दापनि फरक नपर्ने उनको बुझाइ छ । फोटोग्राफर भएपछि सुरु–सुरुमा ग्ल्यामरस फोटोसुट गर्दा युवतीको अंग देखेर उनलाई लोभलाथ्यो रे । तर, अहिले बानी परिसकेकाले केही जस्तो नलाग्ने उनी बताउँछन् । भन्छन्, ‘सुरुमा त सहन गाह्र्रैहुन्थ्यो । केटीहरुले पुरै देखाइदिन्थे । तर, अहिले मलाई कृही जस्तो लागदैन ।’
उनी सुरुमा गायक बन्न चाहन्थे । तर, बने ग्ल्यामरस फोटोग्राफर तथा पत्रकार । गायक भएर लाखौ श्रोता÷दर्शकको मनमा जित्ने मिठो सपनाको भारी लिएर झापाको दमकबाट ०५२ सालतिर राजधानी छिरेका उनी कसरी ग्ल्यामर्स तथा न्युज फोटोग्राफर भए भन्ने कथा यसरी सुनाए ।
केही वर्षयता ‘डिसी नेपाल डटकम’ नामक पोर्टलमा फोटो पत्रकार तथा मनोरञ्जन प्रमुखका रुपमा कार्यरत दीपेशले यहाँसम्म आइपुग्नलाई थुपै्र संघर्षका खुड्किलाहरु पार गरे । उनी भन्छन्, ‘कसरी फोटोग्राफर बनँे, मलाई नै आश्चार्य लाग्छ ।’ दीपेश अहिलेका चर्चित मनोरञ्जन फोटो पत्रकार मानिन्छन् । अहिलेको अवस्थामा उनी आफ्नो विगतलाई स्मरण गर्न चाहन्छन् । ‘०५२ सालतिरको कुरा हो, जतिखेर भर्खरै नेकपा माओवादीले शसस्त्रयुद्धको उद्घोष गरेको थियो,’ दीपेशले विस्तारै आफ्नो विगत खोतले, ‘गायक बन्न नसकेपछि त्यो समयमा डान्सर बनेँ । र, १२ वर्ष साधना कला केन्द्र र कामना कला केन्द्रमा डान्स प्रशिक्षक भएँ ।’ साधना कला केन्द्रमै डान्स सिकेर प्रशिक्षक बनेका दीपेश सुरुमा त्यहाँ गायन सिक्नकै लागि पुगेका थिए । तर, एउटा सानो गल्तीले डान्सर भए । गल्तीले कसरी डान्सर बनायो त ? दीपेश भन्छन्, ‘गायनका लागि भर्ना भएर कक्षामा जाँदा झुक्किएर डान्स सिकाउने कक्षामा पुगेछु, जहाँ भुवन श्रेष्ठले डान्स सिकाउदै हुनुहुन्थ्यो । त्यसपछि मैले पनि डान्स सिक्न थालेँ ।’ दीपेशले विगत सम्झिँदै थपे, ‘अँ, साधना केन्द्र भएकै फ्ल्याटमा कमल श्रेष्ठको स्टुडियो थियो । त्यतिखेर मसँग डान्स सिक्नेहरु ममार्फत नै उहाँसँग फोटोसेसन गर्न जान्थे । यसैक्रममा विस्तारै कमल श्रेष्ठसँग मेरो उठबस हुनथाल्यो । फोटोग्राफीको मेरो गुरु उहाँ नै हुनुहुन्छ ।’ दीपेशको नृत्य गुरु भने भुवन श्रेष्ठ हुन्, जतिखेर नृत्य सिक्न चाहनेमाझ भुवन निकै लोकप्रिय थिए ।
दीपेशले डान्सर भएर १२ वर्ष विताए । त्यसअवधिमा उनले करिब एक दर्जन चलचित्रमा सहायक नृत्य निर्देशक भएर काम गर्न भ्याएँ । उनले भने, ‘अहिलेसम्ममा त चर्चित नृत्य निर्देशक भइसक्थेँ होला । तर, डान्सरको पेसा छाडेर फोटोग्राफर भइयो ।’ फोटोग्राफर भएर पनि उनी सन्तुष्ट छन् । उनी भन्छन् ‘यो क्षेत्रमा आएरपनि नाम र सम्मान पाएको छु । मेरो सानो छँदाको गायक बन्ने सपना पूरा नभएपनि एक सफल फोटोग्राफरका रुपमा चिनिएको छु ।’
दीपेशले नयाँ अनुहारलाई प्राथमकिता दिँदै आएका छन् । सायद आफ्नो संघर्ष प्रियडलाई सम्झेरै होला । कुनैबेला ‘राजधानीमा टिक्न नसकिने भो’ भन्दै झापातिरै फर्केका दीपेश भन्छन्, ‘प्रतिभा भएका नयाँ कलाकार मेरो प्राथमिकतामा पर्छन् । केही गरौं भनेर कलाकारितामा आएकाहरुलाई सहयोग गर्नुपर्छ भन्ने मेरो मान्यता हो । नयाँ हुँदाको पीडा मलाई थाहा छ ।’ यस्तै कोमल भावनाले दीपेश कलाकारको मात्र नभई पत्रकारमाझ पनि प्रिय छन् । मिलनसार र लगनशीलता उनको पर्याय बनेको छ । कतिपय रंगपत्रकार कार्यक्रममा दीपेशलाई देख्न पाइनन् भने खल्लो महशुस गर्छन् । यो दीपेशको आफ्नो स्टाटस हो । उनी भन्छन्, ‘यो क्षेत्रमा घमण्ड ग¥यो भने आफै सकिने डर हुन्छ र सकिएका उदाहरण पनि छन् ।’
दीपेशलाई चिन्नेप्रति एउटा भ्रम छ, त्यसमा उनी आफैपनि असन्तुष्ट छन् । दीपेश जातले धिमाल हुन् । तर, उनलाई थारु भनेर चिन्छन् । यो कुरा उनले पटक–पटक भन्ने गरेका छन् । उनको नामको पछाडि ‘थारु’ भुण्डिएकै कारण ‘थारु’ भन्ठान्दारै’छन् । उनी भन्छन्, ‘म धिमाल हुँ, राजथारु मेरो थर हो । तर, मलाई थारुको विषेश कार्यक्रममा निम्तो आउने गरेको छ ।’ धिमाल समुदायबाट आएर एक सफल फोटोपत्रकार बनेकोमा उनी गर्व गर्छन् । दीपेश भन्छन्, ‘जे होस् आफ्नो समुदायको नाम र इज्जत राख्न पाएको छु ।’ आफ्नो गायक बन्ने सपना पनि चाँडै पूरा गर्ने उनले बताए । ‘त्योबेलाको सपना अब पूरा गर्छु’ दीपेशले भने, ‘अहिले त्यसैको तयारी गर्दैछु । दीपेश चाँडै फोटोपत्रकार मात्रै नभएर गायक पनि बन्दै छ ।’